મરશિયાની મોજ (આપણો ઊજળો ઈતિહાસ)
નાગાજણ ગઢવીની ઘરવાળી કાંઈ મરશિયા ગાય છે ! કાંઈ મીઠા મરશિયા ગાય છે ! વજ્રની છાતીનેય વીંધી નાખે એવા એના વિલાપ !
કોઈને મીઠે ગળે ધૂળમંગળ ગાતાં આવડે, કોઈ વળી રાસડા લેવરાવતાં લેવરાવતાં આભ-ધરતીને ચકડોળે ચડાવે, કોઈ હાલરડાં ગાઈને નખ્ખેદમાં નખ્ખેદ છોકરાંનેય છાનાં રાખી ઊંઘાડી દે. પણ આ ચારણીને તો રોવાનો ઇલમ હાથ પડી ગયેલો. સાંભળનારને સાચેસાચ મરીને પોતાના નામને એના કંઠમાં ઉતરાવવાનું મન થાય. |
“નાગાજણ ! નાગાજણ ! તું ભાગ્યશાળી છે, હો ! તારી અસ્ત્રી જે દી તારા નામના મરશિયા બોલશે, તે દી તો કાંઈ ખામી નહિ રહે. કાચાપોચાની છાતી તે દી ઝીલશે નહિ.”
નાગાજણને વિચાર ઊપડ્યો: “સાચી વાત. હું મરીશ તેદી મારા મરશિયા સહુ સાંભળશે, ફક્ત હું જ નહિ સાંભળું. એમ તે કાંઈ થાય? એ હિલોળો માણ્યા વિના તે કાંઈ મરી જવાતું હશે?”
“હું આજ ગામતરે જાઉં છું. આઠે જમણે આવીશ.” એમ કહી નાગાજણ ચાલી નીકળ્યો. દિવસ આથમવા ટાણે અંધારામાં પાછો આવીને ખોરડાની પછીતે સંતાઈને બેસી ગયો. માણસે આવીને ચારણીને સમાચાર દીધા : “બોન, તારાં કરમ ફૂટી ગયાં. સીમાડે નાગાજણને કાળો એરૂ આભડ્યો. એના પ્રાણ નીકળી ગયા.”
ધીમે ધીમે ચારણીના દિલમાં વિયોગનું દુઃખ જેમ જેમ ઘુંટાતું ગયું, તેમ તેમ એ મરશિયા ગાતી રોવા લાગી.
ચડિયું ચાક બંબાળ, દૃશ્યું દાત્રાણાના ધણી,
નાગાજણ, ગરનાર, ધુંખળિયો પાડાના ધણી.
હે દાત્રાણા ગામના ચારણ, નાગાજણું, હે ચારણોના પાડા(કુળ)ના વડીલ, આજે તું મરતાં તો દિશાઓ જાણે ચક્કર ફરવા લાગી. જાણે ગિરનાર પર્વત ખળભળ્યો.
ગઢવી, ગળબથ્થે, નાગાજણ મળશે નહિ,
૨મતિયાળ રમે, દીપક ફો દાત્રાણા ધણી.
હે નાગાજણ ગઢવી, ગળે બથો ભરવા માટે તું હવે ક્યાંથી મળવાનો? હે કુળના દીપક, પ્રીતિની રમતો રમીને તું તો ચાલ્યો ગયો.
સૂતો સૌ સંસાર, સાયર-જળ સૂવે નહિ,
ઘટમાં ઘૂઘરમાળ, નાખીને હાલ્યો નાગાજણા !
સૃષ્ટિના તમામ જીવ રોજ થોડી થોડી વાર તો જંપી જાય, પણ દરિયાનાં નીરને જંપ જ ક્યાં? દિવસ અને રાત એ રુદન કરે છે. મારા અંતરના સમુદ્રની પણ તું મરતાં એવી જ ગતિ થઈ ગઈ છે. હૃદયમાં કલ્પાંતની ઘૂઘરમાળા પહેરાવીને, હે નાગાજણ, તું ચાલ્યો ગયો.
ગઢવી બીજે ગામ, અધઘડી આહેરતું નહિ,
નાગાજણનું નામ, દુર્લભ થ્યું દાત્રાણ-ધણી!
શઢ સાબદો કરે, નાગાજણ, હંકાર્યું નહિ,
(એનો) માલમી ગ્યો મરે, સફરી શણગારેલ રિયું.
હે નાગાજણ, જીવતરની નૌકાના સઢ ચડાવ્યા, મુસાફરીને માટે બધી તૈયારી કરી, પણ ત્યાં તો તું — નાવિક — જ ચાલ્યો ગયો અને વહાણ શણુગારેલું જ રહી ગયું.
સૂતો સોડ્ય કરે, બેલાવ્યો બોલે નહિ,
હોંકારો નવ દે, નાગાજણ, નીંભર થિયો.
હે સોડ તાણીને સૂતેલા કંથ, કાં મારા સાદનો હોંકારોયે નથી દેતો ! હે નાગાજણ, તું કેમ નઠોર થયો ?
મ જાણ મીઠપ સેં, તું ખપીએ ખારાં,
ભાડાતને ભાડાં, નશાં દેવાં નાગાજણા !
હે પતિ નાગાજણ, એમ મા સમજજે કે હવે જીવવામાં મને મીઠાશ છે. તું ચાલ્યો જતાં તો અન્નજળ ખારાં થઈ પડ્યાં છે. શું
કરું? દેહનાં ભાડાં તો આત્મરૂપી ભાતને દેવાં જ પડે છે.
ભાંગ્યું ભાડ ચડે, વાણ વસિયાતું તણું,
આધો પંથ આવે, નાંગલ તૂટ્યું નાગાજણા !
હે વહાલા નાગાજણ, તારું જીવતર તો અમારા જેવા પરદેશી વેપારીના વહાણુ તુલ્ય હતું. આજ એ નાવ અર્ધે પંથે આવીને ખરાબે ચડીને ભાંગી ગયું. મારી નૌકાનાં દોરડાં છેદાઈ ગયાં. હવે હું ક્યાં નીકળીશ?
આંસુડે ઘૂમટો ભીંજાઈ ગયો, અને જેમ જેમ રાત જામતી ગઈ તેમ તેમ એનો કંઠે વધુ ને વધુ ગળતો ચાલ્યો. નાગાજણની છાતી ગજ ગજ ઉછાળા મારવા મંડી, ધરાઈ રહ્યો. તૃપ્ત થઈ ગયો. ઘર પછવાડેથી આવીને એણે ચારણીનો ઘૂમટો ખેંચ્યો.
“લે, હવે બસ કર, બસ કર, તારી વાલપનાં પારખાં થઈ ગયાં.”
ચારણી ચોંકી. આ શું? મડું મસાણેથી પાછું આવ્યું?
“ચારણ ! જોગમાયાની આણ છે. બોલ, માનવી કે પ્રેત ?"
“માનવી. રૂંવાડુંયે ફર્યું નથી.”
“ચારણ, એરુ નથી આભડ્યો?”
“ના, એ તો મરશિયા માણવાની મોજ.”
“માણી લીધી ?”
“પેટ ભરી ભરીને.”
ચારણીએ ભરથાર સામે પીઠ ફેરવી. ઘૂમટો વધુ નીચે ઉતાર્યો. ચારણે ચમકીને પૂછ્યું : “કેમ આમ?”
“ચાલ્યો જા, ગઢવી ! તુને મૂવો વાંછ્યો. તારું નામ દઈને હું તુંને રોઈ. હવે તું મારે મન મડું જ છે. મડાંનાં મોઢાં જોવાય નહિ. જા, જીવીએ ત્યાં લગી રામ રામ જાણજે.”
“આ શું, ચારણી ?”
"ચારણીની ઠેકડી !"
લોકવાણી ભાખે છે કે એ અબોલા અને એ અજોણાં જીવતરભર ટક્યાં હતાં.
=-- જિ - આર - જાડેજા --=
0 Comments
Post a Comment